Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Teraz kiedy jesteśmy w czasie łaski, która nam została objawiona, zachowywanie szabatu, dawniej świętowane przez wypoczynek jednego dnia, zostało zniesione dla wiernych. Ponieważ, w tym czasie łaski, chrześcijanin zachowuje wieczny szabat, jeśli czyni dobrze w nadziei przyszłego wypoczynku i nie chlubi się swoimi dobrymi dziełami jakby dobrem, które by pochodziło od niego samego, a nie zostało otrzymane.

A w ten sposób, rozumiejąc i otrzymując sakrament chrztu jakby szabat, to znaczy, jako spoczynek Pana w Jego grobie (Rz 6,4), chrześcijanin odpoczywa od dawnych uczynków, aby odtąd chodzić w nowym życiu, uznając, że Bóg działa w nim. To Bóg działa zarazem i odpoczywa, z jednej strony powierzając swemu stworzeniu zarządzanie ziemią, a z drugiej strony korzystając w sobie samym z wiecznego spokoju.

Bóg nie zmęczył się, stwarzając świat, ani nie odnowił swoich sił, przestając go stwarzać, ale chciał przez te słowa swego Pisma [ „odpoczął dnia siódmego” (Rdz 2,2)] zaprosić nas do pragnienia wypoczynku, dając nam przykazanie świętowania tego dnia.

Źródło: Księga Rodzaju w sensie dosłownym, 4, XIII/24-CIV/25 (© Evangelizo.org)