Month: sierpień 2021

Autor: Św. Cyryl z Aleksandrii (380-444), biskup i doktor Kościoła

Jak człowiek, który zamieszkiwał ziemię i podlegał śmieci, może mieć dostęp do nieśmiertelności? Trzeba było, aby jego ciało miało swój udział w ożywczej mocy, którą jest Bóg. Gdyż, ta ożywcza moc Boga Ojca, to Jego Słowo, to Syn Boży. To ten, który został nam dany jako Zbawiciel…Jeśli wrzucisz kawałek chleba do oliwy, wody czy wina, od razu zmieszają się wszystkie ich właściwości. Jeśli włożysz żelazo do ognia, szybko napełni się ono jego energią i nawet jeśli nie staje się wtedy ogniem, jest do niego podobny. Zatem, ożywcze Słowo Boga, jednocząc się w ciele, które sobie przysposobiło, ożywia je.

On powiedział: “Kto wierzy we mnie, ma życie wieczne. Jam jest chleb życia.” A także: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata. Zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie.” Zatem, spożywając Ciało Chrystusa, naszego Zbawiciela i pijąc Jego Krew, mamy w sobie życie i stajemy się z Nim jednością, zamieszkujemy w Nim, a On w nas.

Potrzeba więc, aby przebywał On w nas w sposób przysługujący Bogu, przez Ducha Świętego, i aby włączył się On do naszego ciała, przez swoje święte Ciało i Krew, które otrzymujemy w ożywczym błogosławieństwie pod postacią chleba i wina. W rzeczywistości…, Bóg potraktował z pobłażliwością naszą słabość i dał całą moc swojego życia w postaci chleba i wina, wyposażając je energią swojego życia. Nie wahaj się więc, by w to uwierzyć, gdyż sam Pan powiedział wyraźnie: “Oto moje ciało” i “Oto moja krew”.

Źródło: Komentarz do Ewangelii św. Łukasza, 22 (©Evangelizo)

Autor: Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386), biskup Jerozolimy, doktor Kościoła

Słowo „wiara” jest jedyne jako wyraz, ale ma podwójne znaczenie. Istnieje bowiem aspekt wiary, który odnosi się do dogmatów — chodzi wtedy o aprobatę danej prawdy. Ten aspekt wiary przynosi korzyść duszy, jak mówi Pan: „Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne” (J 5,24)…

Ale jest też inny aspekt wiary: to wiara dana nam przez Chrystusa jako charyzmat, za darmo, jako dar duchowy. „Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania” (1Kor 12,8-9). Ta wiara, dana nam jako łaska Ducha Świętego, nie jest zatem jedynie wiarą dogmatyczną, ale ma moc dokonania tego, co przekracza siły ludzkie. Ten, który posiada tak wiarę „powie tej górze: ‘Podnieś się i rzuć się w morze’… i tak mu się stanie”. Ponieważ jeśli ktoś wypowiada to słowo z wiarą, „a nie wątpi w duszy, lecz wierzy, że spełni się to, co mówi” (Mk 11,23) to wtedy otrzymuje łaskę wypełnienia się. To o tej wierze jest powiedziane: „Gdybyście mieli wiarę jak ziarno gorczycy”. Bowiem ziarno gorczycy jest małe, ale zawiera w sobie energię ognia, maleńki zasiew, a rozwija się tak, że rozciąga długie konary i może dać schronienie ptakom (Mt 13,32). Podobnie wiara, w mgnieniu oka, dokonuje w duszy największych czynów.

Dusza oświecona wiarą wyobraża sobie Boga i kontempluje Go jak tylko możliwe. Ogarnia granice wszechświata i, przed końcem czasów, widzi już sąd i spełnienie obietnic. Ty zatem posiądź tę wiarę, która zależy od Boga i która cię do Niego kieruje, a wtedy On da ci wiarę, która działa bez udziału sił ludzkich.

Źródło: Katechezy chrzcielne, 5, 10-11 (©Evangelizo)

Autor: Św. Tomasz Morus (1478-1535), angielski mąż stanu, męczennik

„Panie, przymnóż nam wiary” (Łk 17,5). Rozmyślajmy nad słowami Chrystusa i powiedzmy sobie: jeśli nie dopuścimy, by nasza wiara stygła, a nawet oziębła; nie stracimy sił na rozmyślanie o błahostkach, to przestaniemy nadawać wagi rzeczom tego świata i zgromadzimy naszą wiarę w małym zakątku duszy.

Posiejemy ją wówczas jak ziarno gorczycy w ogrodzie naszych serc, wyrwawszy wszystkie chwasty, a ono urośnie. Z silną ufnością w słowo Boże przeniesiemy górę trosk, podczas gdy, jeśli nasza wiara jest chwiejna, to nie przeniesie ona nawet kretowiska. Aby zakończyć to rozważanie, powiem wam, że skoro każda pociecha duchowa suponuje podstawę wiary i że nikt inny, prócz Boga, nie może jej dać, nigdy nie powinniśmy przestawać Jego o nią prosić.

Źródło: Dialog of Comfort against Tribulation (© Evangelizo.org)

Autor: Bł. Kolumban Marmion (1858-1923), opat

Prośmy Ojca, prośmy Chrystusa Jezusa, Jego Słowo, o światło wiary. Otrzymaliśmy jego początek na chrzcie, ale musimy zachować, rozwijać ten boski zarodek. Jakiej współpracy Bóg od nas oczekuje w tej kwestii?

On czeka najpierw na naszą modlitwę. Wiara jest darem Bożym; duch wiary pochodzi od ducha Boga: „Przymnóż nam wiary” (Łk 17,5). Mówmy często Chrystusowi Jezusowi, jak w Ewangelii ojciec chorego dziecka: „Wierzę, zaradź memu niedowiarstwu” (Mk 9,24). Tylko Bóg sam bowiem, jako sprawcza przyczyna, może pomnożyć w nas wiarę. Naszą rolą jest zasłużenie na ten wzrost dzięki modlitwie i dobrym uczynkom.

Otrzymawszy wiarę, musimy nią żyć. Bóg nam daje w czasie chrztu „habitus” wiary; to „siła”, to „moc”; ale ta siła nie może pozostać bezczynna, ta „sprawność” nie może skostnieć z braku ćwiczeń. „Habitus” musi iść, umacniając się zawsze odpowiednimi czynami. Nie możemy być takimi duszami, u których wiara śpi.

Odnawiajmy często nasze akty wiary, nie tylko w czasie spełniania zadań pobożności, ale jeszcze w drobnych aspektach naszego życia. To „każdego dnia” mamy, według Jego rad, chodzić w tym świetle.

Źródło: Nasza wiara, zwycięstwo nad światem (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Cyryl z Aleksandrii (380-444), biskup i doktor Kościoła

Jezus wszedł na górę z trójką uczniów, których wybrał. Następnie został przemieniony boskim i oślepiającym światłem tak, że jego ubrania wydawały lśnić jakby światło. Następnie Mojżesz i Eliasz, otoczywszy Jezusa, rozmawiali o Jego odejściu, które miało się zrealizować w Jerozolimie, to znaczy o tajemnicy Jego wcielenia i zbawczej Męki, która miała dokonać się na krzyżu. Bo prawdą jest, że prawo Mojżeszowe i przepowiadanie proroków naprzód ukazywały tajemnicę Chrystusa… Ta obecność Mojżesza i Eliasza i ich rozmowa miały na celu ukazanie, że Prawo i prorocy tworzyły jakby eskortę naszego Pana Jezusa Chrystusa, Pana, na którego wskazywały… Jak się pojawili, to nie milkli, ale mówili o chwale, którą Pan miał być napełniony w Jerozolimie poprzez swą Mękę i krzyż, a szczególnie przez zmartwychwstanie.

Być może błogosławiony Piotr, uwierzywszy, że przyjście królestwa Bożego dokonało się, zapragnął pozostać na górze, bo powiedział, że trzeba było „postawić trzy namioty, nie wiedząc, co mówi”. Bo to nie był czas końca świata, i to nie w obecnym czasie święcie mieli cieszyć się obiecaną im nadzieją. Ponieważ św. Paweł głosi: „On przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała” (Flp 3,21).

Skoro plan zbawienia nie był jeszcze dokończony, będąc w swoich początkach, nie było zatem możliwe, żeby Chrystus, który przybył na świat z miłości, zrezygnował z pragnienia cierpienia, bo zachował naturę ludzką, żeby doświadczyć śmierci w swoim ciele i zniszczyć ją powstaniem z martwych.

Źródło: Homilie o Przemienieniu, 9 (© Evangelizo.org)