Month: lipiec 2019

Autor: Pius XII, papież od 1939 do 1958

Podczas gdy świat postarzał się w nieprawościach, Włochy i Europa przedstawiały straszny widok pola bitwy dla skłóconych narodów, a instytucje klasztorne… były zbyt słabe, aby trwać…, Benedykt, przez swoje promieniejące działanie i swoją świętość, poświadczył o wiecznej młodości Kościoła. Słowem i przykładem surowych obyczajów odnowił i otoczył życie religijne szańcem praw skuteczniejszych i uświęcających. Co więcej, przez siebie i swoich uczniów sprawił, że barbarzyńskie ludy przeszły z dzikiego życia do kultury ludzkiej i chrześciańskiej. Nakłaniając ich do cnoty, pracy, pokojowych zajęć sztuki i literatury, zjednoczył ich między sobą więzami społecznymi i miłości braterskiej…

Nowe światło zajaśniało z Monte Cassino; karmione naukami i starożytną cywilizacją, odgrzane przez doktrynę chrześcijańską, oświeciło ludy i narody, które błąkały się, wzywając je i kierując w stronę prawdy i prawych dróg…

To wtedy Benedykt doprowadził instytucje monastyczne do pewnego rodzaju perfekcji, do której od dawna sam starał się dojść poprzez modlitwę, medytację i doświadczenie. Taką się wydaje być specjalna rola powierzona mu przez Opatrzność Bożą; nie tyle przynieść ze Wschodu na Zachód ideał życia monastycznego, ile ujednolicić i przystosować ten styl do temperamentu, potrzeb i przyzwyczajeń ludów Włoch i Europy. Dzięki niemu zatem, do pogodnej doktryny ascetycznej, która rozkwitała w klasztorach Wschodu, przyłączyła się praktyka nieustannej aktywności, pozwalając „głosić bliźniemu kontemplowane prawdy” (św. Tomasz z Akwinu) i nie tylko użyźnić nieuprawiane ziemie, ale i przynosić owoce duchowe poprzez pracę apostolatu.

Źródło: Encyklika „Fulgens radiatur” z 21/03/1947 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Paweł II (1920-2005), papież

Duchu wiecznej Miłości, 
który od Ojca i Syna pochodzisz, 
dziękujemy Ci za wszystkie powołania
apostołów i świętych, które użyźniły Kościół. 
Prosimy Cię, prowadź dalej to swoje dzieło. 
Pamiętaj, jak w dniu Pięćdziesiątnicy 
zstąpiłeś na apostołów zgromadzonych na modlitwie 
wraz z Maryją, Matką Jezusa, 
i wejrzyj na swój Kościół, 
który szczególnie potrzebuje dziś świętych kapłanów, 
wiernych i wiarygodnych świadków Twojej łaski; 
Kościół potrzebuje osób konsekrowanych, 
aby ukazywali innym radość tych, którzy żyją wyłącznie dla Ojca, 
którzy sami przejmują misję i ofiarę Chrystusa,
którzy miłością budują nowy świat.

Duchu Święty, odwieczne źródło radości i pokoju, 
to Ty otwierasz serca i umysły na Boże powołanie; 
to Ty sprawiasz, że może się spełniać każde pragnienie 
dobra, prawdy i miłości. 
Niech Twoje „błagania, których nie można wyrazić słowami”, 
wznoszą się ku Ojcu z serca Kościoła, 
który cierpi i walczy dla Ewangelii. 
Otwórz serca i umysły młodych chłopców i dziewcząt, 
aby nowy rozkwit świętych powołań 
ukazał światu wierność Twojej miłości 
oraz by wszyscy mogli poznać Chrystusa prawdziwe światło, 
które przyszło na świat, 
aby przynieść każdemu człowiekowi 
niezawodną nadzieję życia wiecznego. 
Amen.

Źródło: Modlitwa o powołania, 35. Światowy dzień modlitw o powołania, 3 maja 1998 r. (© Copyright – Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Sobór Watykański II

Obecność chrześcijan w społecznościach ludzkich powinna być ożywiona tą miłością, jaką umiłował nas Bóg, który chce, abyśmy i my tą samą miłością wzajemnie się miłowali. Przecież miłość chrześcijańska obejmuje wszystkich, bez względu na rasę, pochodzenie społeczne czy religię; nie oczekuje też żadnej korzyści czy wdzięczności. Jak bowiem Bóg umiłował nas miłością bezinteresowną, tak i wierni powinni z miłością troszczyć się o człowieka, okazując mu taką samą miłość, z jaką Bóg szukał człowieka. Jak więc Chrystus obchodził wszystkie miasta i wioski uzdrawiając wszelkie choroby i niemoce na znak, że nadeszło Królestwo Boże, tak i Kościół przez dzieci swoje łączy się z ludźmi każdego stanu, szczególnie zaś z biednymi i uciśnionymi… Uczestniczy bowiem w ich radościach i cierpieniach, zna ich pragnienia i tajniki życia, współczuje im w śmiertelnych niepokojach. Tym, co szukają pokoju, pragnie wyjść naprzeciw z braterskim dialogiem, przynosząc im pokój i światło wypływające z Ewangelii.

Chrześcijanie powinni dołożyć starań, aby współpracować z innymi w należytym układaniu stosunków ekonomicznym i społecznych. Ze szczególną troską niech poświęcają się wychowaniu dzieci i młodzieży… Nadto niech biorą udział w wysiłkach tych narodów, które przez walkę z głodem, analfabetyzmem i chorobami dążą do stworzenia lepszych warunków życia i do umacniania pokoju w świecie…

Kościół w żadnym wypadku nie chce się wtrącać w rządy ziemskiego państwa. Nie żąda dla siebie żadnej innej prerogatywy prócz tej, aby z pomocą Bożą mógł służyć ludziom miłością i wiernym posługiwaniem.

Źródło: Dekret o działalności misyjnej Kościoła „Ad Gentes”, § 12 (© Liberia Editrice Vaticana)

Autor: Św. Hieronim ze Strydonu (347-420), kapłan, tłumacz Biblii, doktor Kościoła

Czy sądzisz, że kiedy przyjdzie Syn Człowieczy, to znajdzie wiarę na ziemi? (Łk 18,8). Niech ci, którzy wypowiadają to zdanie z Ewangelii wiedzą, że to ten rodzaj wiary, o której Pan powiedział: „Twoja wiara cię ocaliła” (Mt 9,22). I gdzie indziej, o centurionie: „U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary” (Mt 8,10)… Ani centurion, ani kobieta cierpiąca na upływ krwi od dwunastu lat (Mk 5,25) nie wierzyli w tajemnicę Trójcy, która została objawiona apostołom po zmartwychwstaniu Chrystusa… Tutaj miała znaczenie prostota ich serc i dusze ofiarowane Bogu. „Bo sobie mówiła: Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa” (Mt 9,21). Oto wiara, o której Pan mówił, że rzadko ją znaleźć! Oto wiara, która z trudem jest doskonała, nawet u tych, którzy wierzą! „Idź, niech ci się stanie, jak uwierzyłeś” (Mt 8,13) — mówi Pan.

Ja tego słowa nie chcę usłyszeć! Zginę bowiem, jeśli mi się stanie wedle mojej wiary. To prawda, „wierzę w Boga Ojca, wierzę w Boga Syna, wierzę w Ducha Świętego, który jest Bogiem, wierzę w jednego Boga”, jednakże nie chcę, by mi się stało „wedle mojej wiary”. Często bowiem pojawia się człowiek — wróg i, pośrodku żniwa Pana, sieje kąkol.

W rzeczywistości, wiele razy, w modlitwie, przechadzam się po uliczkach, obliczam zyski lub, zagłębiając się w płochliwy sen, zajmuję się ty, co mnie zawstydza. Gdzie jest wiara? Każdy musi zapytać własne serce, a w swoim życiu zobaczy, jak rzadko można odkryć wierną duszę, która nic nie robi dla chwały lub dla ludzkich względów…. Cnoty bowiem znajdują się obok wad. Trudno jest zadowolić się Bogiem jako jedynym sędzią.

Źródło: Altercatio luciferiani et orthodoxi (© Evangelizo.org)

Autor: Anonim z Perugii (XIII w.)

Obdarzony już łaskami Ducha Świętego, błogosławiony Franciszek przepowiada braciom, co ma na nich przyjść. W lesie otaczającym kaplicę Porcjunkuli pod wezwaniem Najświętszej Maryi, gdzie mieli zwyczaj gromadzić się na modlitwie, zwołał sześciu braci, którzy z nim byli i powiedział do nich: „Najdrożsi bracia, zastanówmy się dokładnie nad naszym powołaniem – w swoim miłosierdziu Bóg nie wezwał nas tylko dla swojego pożytku, ale także na służbę i ratunek dla wielu innych. Idźmy zatem w świat, nauczajmy i pokazujmy mężczyznom i kobietom, poprzez słowo i nasz przykład, jak czynić pokutę za grzechy i jak przypomnieć przykazania Boże, które od tak dawna odeszły w zapomnienie.”

Potem dodał: „Nie bój się, mała trzódko (Łk 12,32), ale zaufaj Panu. Nie pytajcie jedni drugich: „Jakże więc mamy iść i głosić, my którzy jesteśmy niewykształceni i niepiśmienni?”. Przypomnijcie sobie wtedy słowa Pana wypowiedziane do uczniów: „Nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was.” (Mt 10,20). Pan sam przekaże wam swojego Ducha i swoją mądrość, byście mogli nauczać i głosić mężczyznom i kobietom drogę i sposób realizacji jego przykazań.”

Źródło: Życie św. Franciszka z Asyżu, § 18